Wij gaan Europa in - column

Dit weekend, ik vind er geen bliksem aan. Onze jongste heeft een internationaal toernooi. Ergens in Frankrijk. ‘We gaan Europa in,’ galmt al wekenlang in huis. Om niet de ouwe chagrijn uit te hangen, zing ik uit volle borst mee. Ik lach er zelfs bij. Maar zoals gezegd: ik vind er niks aan, zo’n sportkamp. Moet je je eens indenken, een paar honderd jeugdige sporters bij elkaar. Tenten bezaaid met stinkkleding. Vuile kousen liggen te dampen op de klamme slaapzakken. Over onderbroeken zwijg ik. Gebruik je eigen fantasie maar. Maar neem nu eens het eten daar op bivak in den vreemden – echt smerig mag je het niet noemen, voor het keurmerk ‘culinair hoogstandje’ komt het zeker niet in aanmerking. Het vult, daarmee is alles wel gezegd. Het terrein waar het tentenkamp is opgeslagen, is niet berekend op zoveel gasten. Veel te weinig toiletten. Het toernooi is nog geen dag oud of zelfs de kakkerlakken vluchten massaal weg uit het toiletgebouw. Nee, dan de douches… och, als je de verhalen van vorig jaar moet geloven, heb je geluk als er nog een beetje water uit de verkalkte douchekoppen druppelt.

De sporters boeit het allemaal niet. Voorzieningen zijn slechts bijzaak, meer niet. In een weekend als deze doet hygiëne er niet toe, het draait om chillen, links en rechts een wedstrijdje spelen, dan weer heerlijk dollen. Met elkaar wachten ze het beste moment af om hun leider onder de douche te zetten. Teamwork. En ze stoten elkaar aan als ze de blikken richten op de Franse jongens. Die zien er best lekker uit, zeggen ze tegen elkaar. Nog zo’n reden dat ik er geen donder aan vind. Dit weekend. Niet dat ik een overbezorgde vader ben. En dat ik het mijn kind niet gun, dat is al helemaal niet van toepassing. Nee, eerlijk gezegd en graag onder ons: dat ik er geen bal aan vind, aan dit weekend, komt eigenlijk puur voort uit een egoïstische trek van mij. In huis is het een stuk stiller als er eentje weg is. Het gezin is niet compleet. Niet saai, wel minder leuk. Toch vind ik het natuurlijk geweldig dat de jongste op kamp gaat. Zij wordt er weer iets groter van, voor mij draagt het bij in de ontwikkeling van leren loslaten.

Meiden, jongens en begeleiders: In dit weekend wacht een mooie prijs op jullie. Weer een herinnering voor het leven. Jullie gaan Europa in. Zet ‘m op en bovenal enorm veel plezier toegewenst!

www.jankouwenhoven.eu© 2015