Dag zaal, hoi voorjaar - column

Wat was het heerlijk toen van het najaar de zaalcompetitie weer begon. Even niet op je hoede hoeven zijn voor een spontane sproei-inrichting die niet alleen het veld maar ook de toeschouwers beregent. Geen opgezette kraag, muts tot over je oren en drie paar sokken aan je voeten maar gezellig vanaf de tribune naar een ander soort hockey kijken. Sneller, technischer, overzichtelijker. Meer doelpunten en soms binnen een minuut een totaal andere stand. Goed beschouwd spannender, zaalhockey. Twee korte wedstrijdjes achter elkaar, dan weer snel naar huis, ook zo iets aangenaams. En tijdens de wintercompetitie boeit het niet als op de heenweg de ruitenwissers op standje drie staan want je weet: straks zitten we toch wel hoog en droog. Eigenlijk moet ik ver terug in de tijd dat ik tijdens de herfstvakantie niet gloeiend toe was aan indoor.

Tergend spannend waren onlangs de laatste overdekte wedstrijden. Kampioen worden zat er helaas niet meer in maar de kampioenskandidaat een voet dwars zetten gaf bijna dezelfde euforie. Een heerlijk gevoel dat, eerlijk is eerlijk, ook gevoed werd door het idee dat het de laatste keer was dat we naar een duffe zaal moesten. Het stinkt aan alle kanten, zo’n sporthal, daarbij is de akoestiek niet prettig voor de trommelvliezen. En staat er op de tribune niet een pilaar grandioos voor je neus dan baal je wel dat de koffiebar gesloten is.

Maar goed, je knippert even met je ogen of de veldcompetitie staat alweer voor de deur. Nog even en we zoeken langs de lijn een mooie positie waar vanaf heel het veld te zien is. Anders gaan we staan op de helft waar de wedstrijd zich gaat afspelen. Althans: volgens de soms ietwat overmoedige verwachtingen. We mopperen met een gekke bek over de scheids, de spelerswissel die weer eens niet te snappen is, de misslag pal voor het doel. We dollen met gelach. Soms sluiten we even de ogen als de eerste zonnestralen door de wolken proberen te prikken. Later, als de zon echt aanwezig is en we er we na afloop weer eens zin in hebben, doen we ons best om de clubkas wat aan te vullen. Aan de picknicktafel vragen we ons af hoeveel aandelen ‘Clubhuis’ inmiddels op onze naam zullen staan. De barmedewerker heeft geen flauw idee en zelf komen we er ook niet uit dus we bestellen nog een rondje. Vaker dan het thuisfront lief is blijven we plakken, terwijl we ons ’s morgens anders voorgenomen hadden. Geen probleem, op de terugweg kopen we gewoon snel wat pizza’s om die met de zonnegloed in het gezicht als avondeten te verorberen.

Heerlijk, bijna weer het kunstgras op. Tja, eigenlijk moet ik ver terug in de tijd dat ik tijdens de voorjaarsvakantie niet brandend toe was aan de buitenlucht.

Dag zaal, hoi voorjaar!

www.jankouwenhoven.eu© 2015